سیاست تحریم همچنان اصل اول آمریکاست چنانکه آمریکا «اسماعیل دمیر» رئیس صنایع دفاعی ترکیه و چهار مقام دیگر این سازمان را به دلیل ارتباط با وزارت دفاع و ارتش روسیه، تحریم کرده است.
آمریکاییها توافق میان روسیه و ترکیه برای استقرار اس ۴۰۰ روسی در این کشور را مغایر با منافع و اهداف ناتو اعلام و اعمال تحریمها بر آنکارا را اقدامی برای حفظ یکپارچگی و منافع ناتو عنوان میدارد. این ادعا در حالی از سوی آمریکا مطرح میشود که نگاهی ریشهای به عملکردهای آمریکا در قبال ترکیه بیانگر این حقیقت است که واشنگتن هیچ استقلالی را برای سایر کشورها حتی متحدانش قائل نیست و نگاهی از بالا به پایین به کشورها دارد.
اقدامات ضد ترکیهای آمریکا صرفا در قبال اس ۴۰۰ و روابط نظامی ترکیه و روسیه نمیباشد بلکه آمریکا پس از گذشت ۵ سال از کودتا علیه اردوغان همچنان از تحویل دادن عوامل کودتا از جمله گولن خودداری می کند. در همین حال هر چند ترکیه در چارچوب منافع آمریکا، اقدام نظامی علیه سوریه و عراق انجام داده اما واشنگتن در خیانتی آشکار به آنکار از کردهای سوریه علیه ترکیه حمایت و به ناامن سازی مرزهای این کشور میپردازد. اعمال تحریم علیه ترکیه به دلیل روابط با جمهوری اسلامی ایران و روسیه نمودی دیگر از رفتار سلطه جویانه آمریکا علیه ترکیه است.
نکته مهم آن است که رفتارهای سلطه گرایانه و تحمیلی واشنگتن در قبال آنکارا در حالی صورت می گیرد که ترکیه در قالب ناتو و به صورت مستقل بیشترین همکاری و همگرایی را با اهداف و منافع آمریکا داشته است حال آنکه آمریکا در ازای خدمات گسترده آنکارا حتی حاضر به پذیرش استقلال ترکیه برای تقویت توان دفاعیاش با خرید اس ۴۰۰ نمیباشد. در جمع بندی نهایی از اقدام آمریکا در تحریم مقامات ترکیه یک نتیجه نهایی حاصل میشود و آن اینکه میان ترامپ و بایدن هیچ تفاوتی وجود ندارد و ماهیت ساختار حاکم بر امریکا، ماهیت سلطه گرایانه و استثماری است که تنها راه مقابله با آن مقاومت و تن ندادن به تهدیدات و لبخندهای دیپلماتیک آنهاست.
نویسنده: فرامرز اصغری